Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Με ένα κλαρίνο και ένα ακορντεόν... (No 16)

Με ένα κλαρίνο και ένα ακορντεόν περνούν, μπροστά από το γραφείο, μέσα από τα στενά, ανάμεσα σε ανθρώπους. Μελωδία απόκοσμη, που σε τρυπάει βαθυά στην ψυχή, που αγγίζει κάθε ξεχασμένη, μυστική και ανέγγιχτη συναισθηματική πλευρά, σαν κραυγή, σαν πένθος, σαν κλάμμα.. Με ένα κλαρίνο και ένα ακορντεόν, με αγάπη, με χαμόγελο, με γοργό βάδισμα και βλέμμα ζωηρό, μπροστά από το γραφείο, μέσα από τα στενά, ανάμεσα σε ανθρώπους. Κοντοστάθηκα, κοίταξα, αφέθηκα, άκουσα, ένιωσα, παρασύρθηκα από τη δύναμη της μελωδίας, από το πάθος του ήχου, από την απλότητά του, από τη αλήθεια του. Με ένα κλαρίνο και ένα ακορντεόν και είμαι εδώ στην Αθήνα...
 
Με ένα κλαρίνο και ένα ακορντεόν και είναι από εκείνες τις φορές τις μοναδικές, τις λίγες, τις ξεχωριστές που ξυπνάω από το λύθαργο, που βγαίνω από τη ρουτίνα, που νιώθω την ανθρωπιά.  


Με ένα κλαρίνο και ένα ακορντεόν, με συγκίνηση, με μελαγχολία. Αυτές τις στιγμές εκτιμώ, αυτές τις λίγες στιγμές, τις απλές, τις μικρές, τις απόκοσμες, τις φτωχικές, τις γραφικές, τις τετριμένες.
Με ένα κλαρίνο και ένα ακορντεόν ευχαριστώ...

Καλό Πάσχα!!

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Αναπολώντας... (Nο 15)

Μια ανάρτηση που αποφάσισα να ανεβάσω αρκετά καθυστερημένα, αν και γραμμένη από καιρό. Ίσως έφτασε η στιγμή να τη μοιραστώ μαζί σας... Και κάπως έτσι έγιναν όλα...
__________________________________________



Έρχομαι.... Στο μέρος που η ζωή αποφάσισε να περάσω τέσσερα χρόνια, τα φοιτητικά μου. Έρχομαι στην πόλη που με φιλοξένησε και με άφησε να τη γευτώ, να τη γνωρίσω στο έπακρον, να την αγαπήσω και να τη νιώσω σαν δική μου.

Έρχομαι στον τόπο που έχτισα μια γεμάτη ζωή, περιτριγυρισμένη από γνωστούς, φίλους και πρόσωπα που έγιναν οικογένεια... 

Έρχομαι ξανά, μετά από 8 μήνες απουσίας. Έφτασε η στιγμή που περιμένω τόσους μήνες και μαζί με αυτή ένα περίεργο συναίσθημα, συγκίνηση και αγωνία, ενθουσιασμός και απερίγραπτη προσμονή. 

Το πιο στενάχωρο είναι ότι τίποτα δεν θα είναι πάλι το ίδιο. Θα λείπει το σπίτι μου, οι φίλοι μου, η παρέα μου, η γλυκιά μου καθημερινότητα εκεί. Θα είμαι τουρίστας στην πόλη "μου"... Στην πόλη που έζησα σαν στο σπίτι μου, στην πόλη που δεν θα βγάλω ποτέ από το μυαλό και τη σκέψη μου. Τίποτα δεν θα'ναι πια το ίδιο. Μια ζωή που πέρασε, με άγγιξε και σταμάτησε εκεί... Κάπου στα μέσα του Ιούλη. Μια ζωή που μου μοιάζει πια μακρυνή, σαν από τη φαντασία μου... Μια ζωή που αγάπησα, μια ζωή  γεμάτη στιγμές, όνειρα και περιπέτειες. Τουρίστας στην "ίδια μου" την πόλη, χωρίς να το επέλεξα, χωρίς να το θέλω... 

Αλλά κάπου εκεί έρχεται η λογική που σε ταρακουνάει, που σου θυμίζει ότι όλα πια ανήκουν στο παρελθόν. Ότι σημασία έχει η διαδρομή, το ταξίδι μου εκεί τα τέσσερα αυτά χρόνια, η ανάμνηση όσων έζησα... Και ήτανε πολλά αυτά που έζησα...

Έρχομαι... Ανυπομονώ να πατήσω το πόδι μου στο σταθμό, να αναπνεύσω τη μυρωδιά της πόλης "ΜΟΥ", να αγναντέψω την παραλία, να θυμηθώ μία προς μία τις στιγμές μου, να περπατήσω στα στενά που κάποτε χανόμουν, και πάντα κάποιος στο τηλέφωνο μου έδινε οδηγίες, γελώντας και λέγοντάς μου: "είναι δυνατόν να χάνεσαι εδώ; ακόμα να μάθεις τους δρόμους;". Διαδρομές που στο τέλος έμαθα πια να κάνω στα τυφλά. Σπίτι-κορίτσια, γιώργος-σπίτι, κορίτσια-έξω, έξω-έξω! Ξέρω ότι είναι αδύνατον να καταφέρω να νιώσω έστω και στο ελάχιστο όπως τότε. Έχουν αλλάξει όλα πια, μαζί και εγώ. Μια εποχή πέρασε, μια εποχή τόσο γλυκιά που απλά θα μείνει για πάντα στη μνήμη. Δεν θέλω να προσπαθήσω καν να αισθανθώ το ίδιο, να αναβιώσω παλιές εποχές. Θα ήταν ιεροσυλία.

Γιατί τα συναισθήματα τα είχαν διαμορφώσει οι περιστάσεις, τα πρόσωπα, η ανεμελιά της φοιτητικής ζωής. Και ξέρω καλά μέσα μου ότι πέρασε αυτή η εποχή. Και δεν εννοώ με αυτό ότι τελείωσαν εδώ όλα τα ωραία, αντίθετα είμαι αυτή που πιστεύει ότι τα καλύτερα βρίσκονται πάντα μπροστά μας. Αλλά για ένα είμαι σίγουρη. Εκεί θα είμαι πια τουρίστας. Όσο και αν με πονά, η ζωή μου δεν είναι πια εκεί. Ένα μέρος της κάποτε υπήρξε, ένα μέρος της κάποτε έζησε εκεί, ως φοιτήτρια... Μαζί με όλα τα ωραία, τα άσχημα, τα αυθόρμητα, τα τρελά, τα αστεία, τα περίεργα, τα ανεξάρτητα, τα τεμπέλικα, τα αληθινά...

Απλά πρέπει να μάθω να ζω αλλιώς. Εδώ και όχι εκεί. Ένα κομμάτι μου πάντα θα με συνδέει με την πόλη αυτή. Όλα τα υπόλοιπα θα τα φυλάω στην καρδιά και θα τα διηγούμαι με αγάπη και νοσταλγία, με χαρά και συγκίνηση... Γιατί πέρασε αυτή η εποχή και έγινα πια τουρίστας στην "ίδια μου" την πόλη...

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Σκέψεις απόκρυφες... (No 14)





Σκέψεις απόκρυφες...
 
Η πιο θαρραλέα πράξη είναι να σκέφτεσαι μόνος σου, ΦΩΝΑΧΤΑ. 
Coco Chanel



 


Σκέψεις κοινές μου φτάνει που μοιράζομαι μαζί σου... 
Σκέψεις που εμείς αποκαλύπτουμε και άλλοι δειλά συναινούν...
Σκέψεις που κάποιους τρομάζουν και άλλοι ξανά αναιρούν...
Σκέψεις που πονούν καμιά φορά, που εγώ και εσύ τολμάμε να πούμε, και ας είναι δύσκολο και ας είναι λάθος... 
Σκέψεις που ο καθένας μας κάνει, αλλά φοβάται να πει και να δει, που φοβάται να νιώσει... 
Μπορεί και εγώ, μπορεί και εσύ!! 
Σκέψεις που ταράζουν την ισορροπία, εμάς και των γύρω...
Σκέψεις που στοιχειώνουν τους άλλους βασανιστικά, με τη σκέψη "Γιατί???". 
Και πάλι η σκέψη κρυμμένη υπάρχει, πάλι τα λόγια φτωχά παραμένουν...
Σκέψεις που μέσα μας μένουν, πυκνώνουν, θεριεύουν και φάντασμα γίνονται, εχθρός σου. 
Σκέψεις μοιράζομαι, αλλιώς θα μας πνίξουν, με εσένα, με εμένα, με όλους, με όλα... 
Σκέψεις απόκρυφες φανέρωσε τώρα!!


Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Τα πιο απλά... (No 13)

Τα πιο απλά!

Ένα ποτήρι καφέ, που όσο τον φτιάχνεις γελάς, υπάρχεις...
Ένα πεντάλεπτο διάλειμμα στη βεράντα και ένα "γεια", μια "καλημέρα"..
Μία ταινία με κουβέρτες αγκαλιά και θερμοφόρες...
Ένα βλέμμα που λέει πολλά, χωρίς λόγια, χωρίς άλλα περιττά...
Μια ηλιόλουστη μέρα με γλάστρες, φυτά, με χαμόγελο δημιουργίας...
Ένα ζεστό φαγητό, που το φτιάχνουμε εμείς....
Μία άλλη στιγμή που από κάπου παίρνεις ζωή...
Μία γάτα που στα πόδια ακουμπά και ένας σκύλος με μύτη υγρή...
Ένα λουλούδι που γίνεται ανθός...
Χίλια χρώματα παίρνουνε φως και αστράφτουν...
Μία μέρα που αργεί να χωθεί στο βαθύ της το μπλε...
Μία βόλτα μαζί, με ρούχα φαρδυά, εντελώς "μπιτζαμέ"...
Ένα αστείο, με φίλους καλούς...
Ένα βιβλίο προτού κοιμηθώ...
Ένα τηλέφωνο αγαπητό, μακρινό σαν να ήτανε χτες...
Ένα φιλί πεταχτό που φοβάσαι και θές...
Και όλα αυτά τα απλά που εσύ λίγο εκτιμάς, 
εγώ μέσα τους ζω...
ΚΑΙ ΘΑ ΖΩ!!!






Free Lines ArrowFree Lines Arrow