Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Αναπολώντας... (Nο 15)

Μια ανάρτηση που αποφάσισα να ανεβάσω αρκετά καθυστερημένα, αν και γραμμένη από καιρό. Ίσως έφτασε η στιγμή να τη μοιραστώ μαζί σας... Και κάπως έτσι έγιναν όλα...
__________________________________________



Έρχομαι.... Στο μέρος που η ζωή αποφάσισε να περάσω τέσσερα χρόνια, τα φοιτητικά μου. Έρχομαι στην πόλη που με φιλοξένησε και με άφησε να τη γευτώ, να τη γνωρίσω στο έπακρον, να την αγαπήσω και να τη νιώσω σαν δική μου.

Έρχομαι στον τόπο που έχτισα μια γεμάτη ζωή, περιτριγυρισμένη από γνωστούς, φίλους και πρόσωπα που έγιναν οικογένεια... 

Έρχομαι ξανά, μετά από 8 μήνες απουσίας. Έφτασε η στιγμή που περιμένω τόσους μήνες και μαζί με αυτή ένα περίεργο συναίσθημα, συγκίνηση και αγωνία, ενθουσιασμός και απερίγραπτη προσμονή. 

Το πιο στενάχωρο είναι ότι τίποτα δεν θα είναι πάλι το ίδιο. Θα λείπει το σπίτι μου, οι φίλοι μου, η παρέα μου, η γλυκιά μου καθημερινότητα εκεί. Θα είμαι τουρίστας στην πόλη "μου"... Στην πόλη που έζησα σαν στο σπίτι μου, στην πόλη που δεν θα βγάλω ποτέ από το μυαλό και τη σκέψη μου. Τίποτα δεν θα'ναι πια το ίδιο. Μια ζωή που πέρασε, με άγγιξε και σταμάτησε εκεί... Κάπου στα μέσα του Ιούλη. Μια ζωή που μου μοιάζει πια μακρυνή, σαν από τη φαντασία μου... Μια ζωή που αγάπησα, μια ζωή  γεμάτη στιγμές, όνειρα και περιπέτειες. Τουρίστας στην "ίδια μου" την πόλη, χωρίς να το επέλεξα, χωρίς να το θέλω... 

Αλλά κάπου εκεί έρχεται η λογική που σε ταρακουνάει, που σου θυμίζει ότι όλα πια ανήκουν στο παρελθόν. Ότι σημασία έχει η διαδρομή, το ταξίδι μου εκεί τα τέσσερα αυτά χρόνια, η ανάμνηση όσων έζησα... Και ήτανε πολλά αυτά που έζησα...

Έρχομαι... Ανυπομονώ να πατήσω το πόδι μου στο σταθμό, να αναπνεύσω τη μυρωδιά της πόλης "ΜΟΥ", να αγναντέψω την παραλία, να θυμηθώ μία προς μία τις στιγμές μου, να περπατήσω στα στενά που κάποτε χανόμουν, και πάντα κάποιος στο τηλέφωνο μου έδινε οδηγίες, γελώντας και λέγοντάς μου: "είναι δυνατόν να χάνεσαι εδώ; ακόμα να μάθεις τους δρόμους;". Διαδρομές που στο τέλος έμαθα πια να κάνω στα τυφλά. Σπίτι-κορίτσια, γιώργος-σπίτι, κορίτσια-έξω, έξω-έξω! Ξέρω ότι είναι αδύνατον να καταφέρω να νιώσω έστω και στο ελάχιστο όπως τότε. Έχουν αλλάξει όλα πια, μαζί και εγώ. Μια εποχή πέρασε, μια εποχή τόσο γλυκιά που απλά θα μείνει για πάντα στη μνήμη. Δεν θέλω να προσπαθήσω καν να αισθανθώ το ίδιο, να αναβιώσω παλιές εποχές. Θα ήταν ιεροσυλία.

Γιατί τα συναισθήματα τα είχαν διαμορφώσει οι περιστάσεις, τα πρόσωπα, η ανεμελιά της φοιτητικής ζωής. Και ξέρω καλά μέσα μου ότι πέρασε αυτή η εποχή. Και δεν εννοώ με αυτό ότι τελείωσαν εδώ όλα τα ωραία, αντίθετα είμαι αυτή που πιστεύει ότι τα καλύτερα βρίσκονται πάντα μπροστά μας. Αλλά για ένα είμαι σίγουρη. Εκεί θα είμαι πια τουρίστας. Όσο και αν με πονά, η ζωή μου δεν είναι πια εκεί. Ένα μέρος της κάποτε υπήρξε, ένα μέρος της κάποτε έζησε εκεί, ως φοιτήτρια... Μαζί με όλα τα ωραία, τα άσχημα, τα αυθόρμητα, τα τρελά, τα αστεία, τα περίεργα, τα ανεξάρτητα, τα τεμπέλικα, τα αληθινά...

Απλά πρέπει να μάθω να ζω αλλιώς. Εδώ και όχι εκεί. Ένα κομμάτι μου πάντα θα με συνδέει με την πόλη αυτή. Όλα τα υπόλοιπα θα τα φυλάω στην καρδιά και θα τα διηγούμαι με αγάπη και νοσταλγία, με χαρά και συγκίνηση... Γιατί πέρασε αυτή η εποχή και έγινα πια τουρίστας στην "ίδια μου" την πόλη...

7 σχόλια:

  1. "αλλα πρεπει να μαθω να ζω αλλιως . εδω και οχι εκει ." νομιζω πως οταν εισαι σε θεση καθε στιγμη να πραττεις στην ουσια της, την παραπανω φραση ,τοτε θα εισαι ευτυχισμενος . ps το συναρπαστικο ειναι λιγο .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν έχει άλλωστε σημασία ο προορισμός... αλλά το ταξίδι :- )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με αντιπροσωπεύει σχεδόν κάθε λέξη αυτού του post.. Χαίρομαι, γιατί καταλαβαίνω πως δεν είμαι η μόνη που έχει τα ίδια συναισθήματα και αυτό μου δίνει κουράγιο. Λυπάμαι, γιατί καταλαβαίνω επίσης πως χρειάζεται πολύς καιρός να συνηθίσεις τελικά. Εγώ σήμερα αισίως κλείνω 3 μήνες μακριά από την πόλη "μου". Εγώ δεν είμαι ξένη, ΑΚΟΜΑ, οι δικοί μου άνθρωποι είναι ακόμα εκεί. Υποτίθεται ότι περιμένουν κάθε μου άφιξη. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα.. Θα γίνει και αυτό, όπως έγιναν τόσα που δεν ήταν δικές μας επιλογή.
    Με όλη μου την συμπαράσταση λοιπόν, υπομονή!
    (Υ.Γ. Εμείς οι δύο πρέπει να πιούμε καφέ να νοσταλγήσουμε μαζί, έχουμε και κοινό γνωστό) :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. georgia mou, xairomai toso poly pou katafera na aggixw estw kai enan me to post mou!! ennoeitai na kanonisoume gia kafe... poio koino gnwsto exoume???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. imoun sigouri!!! loipon twra einai pou exoume kanonisei oposdipote!! na se gnwrisw k apo konta!! kalimera k eyxaristw!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. xaxa na sai kala!! fusika k 8a kanonisoume! filakia

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Free Lines ArrowFree Lines Arrow